Wszystkie budynki prywatne i publiczne musiały być ubezpieczone od ognia. Wznoszone budynki mogły być ubezpieczone jeśli wartość ich nie przekraczała 5000 rubli. Zarząd ubezpieczenia mógł nie ubezpieczyć budynków które były stawiane tymczasowo. Budynki mogły być ubezpieczenie w prywatnych firmach ale był obowiązek zgłoszenia do taksatora powiatu. Sprawami wzajemnymi zarządzał Zarząd centralny składający się z prezesa wiceprezesa i urzędników zarządu mieszący się w Warszawie przy ulicy Wiejskiej 2 a pozostającym pod władza Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
W każdym mieście znajdował się odział Zarządu centralnego pod kierunkiem taksatora ubezpieczeń jego pomocnika i kancelarii.
Właściciel nowo wybudowanego budynku miał miesiąc czasu na powiadomienie taksatora. Zawiadomiony taksator miał miesiąc czasu na obejrzenie i oszacowanie budynku oraz jego ubezpieczenie. Po oszacowaniu taksator wydawał świadectwo tymczasowe, po czym Zarząd zatwierdzał ubezpieczenie w ¾ sumy szacunkowej. Taksator takaż miał być informowany o każdej przeróbce budynku oraz o jego rozebraniu.
Od budynku była pobierana składka ogniowa, która była wpłacana do 30 kwietnia każdego roku.
Składka była zależna od stopnia niebezpieczeństwa wybuchem pożaru co było określane przez przeznaczenie budynku, położenie, materiały.
Taryfa wyróżniała
- Mieszkanie w miastach
- Zakłady fabryczne i przemysłowe
- Murowane
- Drewniane
- Mieszane (murowano-drewniane)
- Kryte dachówką, papą, blachą
- Kryte gontami i słomą
- Odległe od nieruchomości więcej lub mniej niż 50 sążni
Zakłady fabryczne bądź przemysłowe opłacały składkę jeśli były zaliczone do rzędu przemysłu domowego („kustarnja promyszennost”)
Zakłady fabryczne mającej mniej niż 15 robotników lub 10 warsztatów mechanicznych których produkcja nie przekraczała 10 000 rubli były zaliczane do budynków zwykłych.
Źródło:
Przewodnik Po Guberni Kaliskiej L.V Jacques, Stanisław Graeve
